پڙاڏي جو سڏ ـ ڪھاڻي ـ اظھار مخدوم

ڇا پيو ڪرين؟

خاموش

وڏو ٽهڪ . . . . . . . .

وري ڪنن جي پردن تي دٻاءُ !!

هوا ۾ پڙاڏو ،

ڇا  ڇا  ڇا  ڇا ، پيو پيو پيو پيو ، ڪرين ڪرين ڪرين ڪرين ؟

ايڪو ڄڻ مٿي جي ڪجهه مفاصلن تي هجي

سانت ئي سانت

وري پڙاڏو گونجندو رهيو ، ساڳيو سوال !!

پڙاڏو  ڇا ڇا ڇا ڇا  ؟ پيو پيو پيو پيو  ؟ ڪرين ڪرين ڪرين  !

ڪنن ۾ اشهد آنڱريون ، خاموش  ، ڀت جيان بيهڻ پڪو ارادو ڪرڻ ، ڇا به ٿي پوي ، سوال جو جواب ، نه  نه  نه  .

وري به ساڳيو آواز  ڇا  ڇا  ڇا ؟ پيو پيو پيو پيو ، ڪرين ڪرين ڪرين ڪرين ؟

جواب ڏيڻ جي تياري ڪيم ، پر وري به خاموشيءَ کي ترجيح وري به ساڳي واويلا .

ڇا  ڇا  ڇا  ڇا ؟ پيو پيو پيو پيو ، ڪرين ڪرين ڪرين ڪرين ؟

هاڻي ته ڪنن جا پردا ڦاٽڻ لڳا ، هٿ ٻڌي چيو مانس مڃ پنهنجي پالڻهار کي ، مڃ پنهنجي مرشد کي ، کونس نه ڪر  نه ته ناسون ڀڃي وجهندو  مائين .

وري به ٽهڪ ۽ آواز . ڇا ڇا ڇا ڇا ؟ پيو پيو پيو پيو ؟ ڪرين ڪرين ڪرين ڪرين؟

ٻئي مٺيون ڀڪوڙي ، ڏند ڪرٽيندي ، اڌورو جواب ڏنومانس .

ننڊ ڪرڻ جي ناڪام ڪوشش ٿئي پئي

وري به وڏو ٽهڪ ، هن ڀيري آواز مٽيل ننڊ جي تلاش ٿئي پئي پر ناڪام ڇو ؟

اگهور ننڊ ڇو نه  ؟ ڄڻ ته منهنجي ڪُنَ رڳ تي هٿ رکيائين اهو چيو مانس ته ، ڪاش اگهور ننڊ اچي وڃي ته .  .  .  .  .  . !

پڙاڏو

ننڊ اچي تون ڪيئن ٿي ، ڌرتيءَ تي ڌاڙيل آ ، ڏاڍ ڏنگيون ڏيهه سارو . وانگين ۾ واويلا آ ، چيو مانس ته اهي قومي ڪلام پنهنجن ڪلاڪارن سان گڏ پورجي ويا .

پڙاڏو بزدلائپ ، ڀاڙيائپ ، بيهودائپ ۽ ڪميڻائپ وارن جون قطارون لڳيون پيو آهن .

چيومانس ها سچ ٿو چوين !!

پڙاڏو . تو وارو ، سوشلزم ڪٿي پهتو ؟

۽ تو واري ٽريڊ يونين ، جنهن لاءِ اوهين چوندا هئا ته ، انقلاب جي انجڻ آ ؟

يڪدم هڪ ساهيءَ ۾ جواب ڏنومانس ، سوشلزم روس وارن کان پڇ ، باقي ٽريڊ يونين جي انقلابي انجڻ ، ڪجهه ڪارخاني جي چمنيءَ جي دونهي ۾ دونهون ٿي وئي .

ڪجهه ٽريڊ يونينسٽن جي پيٽ ۾ پهتي ، اهي پيٽ به آخري ، ٺڪاءُ ڏئي دز ۾ دَٻجي ويا.

پڙاڏو .  .  .  .  . شاويز ته شعلا شعلا واءُ  آ .

ڪاسترو ءَ  جو قبر جي ڪنڌيءَ وارو ڪنڌ اڄ به اوچو آ

پڙاڏي جي ڪن ۾ سٺي گار ڏني مانس

پڙاڏو . ڀلا قومي ڪارڪنائپ ، اديبائپ ڪٿي آ پهتي ؟

چيومانس : مڙئي مهاڏا ٿي پياهن ، بنگلن ۽ ونين وٺڻ ۾ . . رڌا پيا آهن 

ڊگهين گاڏين جي زوزاٽ ۾ مصنوعي نعرا پيا هڻن.

اديبائپ سماج کي انڌو قرار ڏئي ڇڏيو آهي.

قلم جو ڪنڌ نوڙائي ، ڪڌن ڪرتوتن تي لکڻ بجاءِ ڳلن ، زلفن . ، ۽ ارهن جي سائيز تي سٽون پيا لکن .

پڙاڏو : تون به ته انقلاب سان عشق ۽ هڪ پياري هٿ ڪئي هئي نه ؟

چيومانس :- انقلاب جي راه ۾ هلندي هلندي ٿڪاوٽ جي نه کٽندڙ ٿڌي ڇانو ۾ ٿانيڪو ٿيس ، انقلابي منهنجا راهي پارليامينٽ جي پهچڻ جي چڪر ۾ پوڙها ٿي پيا هن .

ڪي وري زندگيءَ جون آخري گهڙيون سمجهي عذاب قبر کان بچڻ لاءِ مسلسل مسجدن ۾ ويهڻ لڳا آهن .  ڪي وري گيڙو ويس  پهري عابد جي ڪلامن تي پيرن ۾ چڙا وجهي ، جهمريون پيا پائين . باقي رهيا کهيا نوجوان ٽاٽر، ابن جي آواز ۾ سماجي انقلاب جون اڏول ڳالهيون پيا ڪن .

ها باقي مون واري پياري انهيءَ جي حاصلات لاءِ ، هر طوفان سان ٽڪرائجڻ جا پختا ۽ پڪا ارادا، مضبوط ڪيا هيم ، پر پنهنجي سڃائپ پياريءَ کي پالڻ ، خوش رکڻ جو کتو جواب ڏئي ڇڏيو هئو، پر پيار جا سريلا سڏ اڄ به آڌيءَ رات ،اٿاري تارن سان پره ڦٽيءَ تائين ڳالهيون ڪرائيندا آهن، اڄ به پرينءَ جي پيار کي ياد ڪري پيريءَ ۾ رڃ ۾ رلندو آهيان .

بس هاڻي ٻنهي محبوبائن ، انقلاب ۽ پيار سان اين - جي اوز، ڊونرز جي اڇلايل پاروٿي پئسي سان نڀاءُ پيو ٿئي .

پڙاڏو :-  صفا ڪو . . . ڀ  . ڀ  .  ڀ . ڀ . . !  آهين !

بلڪل ئي ب . ب . ب . ب . . . . !  آهين .

پڙاڏو ؛- ٿوري دير خاموش رهڻ ۽ وري چوڻ جتي جتي تاريخ ، بهادر اڙٻنگ  جوڌا جرنيل ، جوان مرد پيدا ڪيا آهن .

اتي تو جهڙا   .  .  .  .  .  .  .  .  !

ويندي ويندي چيائين ، ويهي تاڙيون وڄاءِ !!!

پڙاڏي جي ضميري سڏ جا سريلا آواز منهنجن ، ڪنن ۾ گُونجندا رهيا ، مگر مان ننڊ جي الُوپَ ۾ مدهوش ٿيندو ويس .

الوداع ـ ڪھاڻي ـ اظھار مخدوم

اداس لهجي ۾ روهڙي ريلوي اسٽيشن تي چيائين ،

مان اوهان کي الوداع چوڻ آئي آهيان

مان “الوداع“ لفظ جي الجهن ۾ وٺجي ويس

مون کي ڪجهه به سمجهه ۾ نه پئي آيو  ته پرهه هي ڇا چئي رهي آهي ؟

مان ٿڙندڙ قدمن ۾ پليٽ فارم نمبر 3 جون ڏاڪڻون لهندي ٿاٻڙجندو رهيو هيس ، پليٽ فارم نمبر 3 تي سکر ايڪسپريس اڌ ڪلاڪ کان پوءِ اچڻ واري هئي ، جنهن جي آمد جي انائونسمينٽ هلي رهي هئي .

ٻن قولين پرهه جي بريف ڪيس ڏانهن هٿ وڌائيندي چيو ته ،

ميڊم في ڦيرو 50 ۾ آهي ، اوهان جي سيٽ ، تائين توهان جو سامان پهچايون ، پرهه ڪنڌ ڌوڻي قولين کي انڪار ڪيو :-

اسٽيشن تي مسافرن جي رش وڌندي وئي پئي ، چاءِ والي ، انڊي والي ، روٽي والي ، موبائيل چارج ڪرائڻ جا هوڪا پئي هليا ، هڪڙي پوڙهي فقيرياڻيءَ ٻَئي هٿ اسان ڏانهن وڌائيندي چيو الله جي واسطي 100 روپيه اڄ خوشيءَ سان ، ڏيو خدا گلڙن جهڙا ٻچڙا . فقيرياڻيءَ جي ان گفتي پرهه جا ڳوڙها ڳاڙي ، اکڙين جا بند ڀڃي . ڳلن تي پهچائي ڇڏيا هئا. فقيرياڻي لاءِ پرس مان پيئسا ڪڍڻ لاءِ پرس جي زپ ، ڏڪندڙ هٿن سان کولڻ جي ڪوشش ۾ هئي ته ، مان پنهنجي پينٽ جي پاڪيٽ مان 50 روپيه ڪڍي ، فقيرياڻيءَ کي ڏنا ، ايتري ۾ ٽرين به اچي چڪي هئي مسافرن جي ڳتيل رش کي اورانگهيندي ڪنڊيڪٽر گارڊ ، ڏانهن پهچي وياسين ، ڪنڊيڪٽر گارڊ کان ڀرٿ سيٽ نمبر وٺندي مسافرن جي پيهه کي چيريندي اسين گاڏيءَ جي سيٽ نمبر تي پهچي وياسين ، پرهه جي بريف ڪيس ، ٽفن باڪس ۽ واٽر ڪولر رکندي ، مون کي پرهه ، انتهائي غمگين ۽ ٻڏل ٻن اکرن سان چيو، مان ڪجهه اسٽال تان توهان لاءِ وٺي اچان ، چيائين ڇڏيو سڀ ڪجهه آهي. اهيا گهڙي به ضايع نه ٿيڻ گهرجي پوءِ مان موبائيل ۾ وقت ڏٺو ته ڪلاڪ ۽ منٽ به اسان ٻنهي کان موڪلائي اداس انگن سان الوداع چئي رهيا هيا.

مان ڳوڙها ڳاڙيندي ، ڪنڌ هيٺ ڪري الائي ڪيئن هڪ گفتو ڪڍيو  ، پرهه هي ڇا ٿي رهيو آ ؟

اچانڪ وٺ وٺان ڇو ؟

۽ وري الوداع به ڇو ؟

پرهه چيو انور مون ڏانهن ڏس ۽ حوصلو ڪر ، مان ڀِڳل اکيون مٿي ڪري پرهه ڏانهن نهاريو، سندس اکين مان ڳوڙها ٽم ٽم ڪري رهيا هئا ، سندس نڪ جي ڪوڪي جو ٻڙو، جَرڪي رهيو هو، سندس وارن جون چڳون بي چيني جي ڪري ڇڙ وڇڙ لڳي رهيون هيون، انور منهنجو پڦاٽ  U K   مان پهچي چڪو آهي 31 ڊسمبر تي ويندڙ سال کي الوداع چونديس ۽ پڻ پنهنجي پراڻين هرلحاظ جي همدرد ۽ بي لوث پاڪ صاف، شفاف پوڄا ڪندڙ، محبت واري انور کي الوداع به!!!

منهنجا ڳوڙها جون جي مينهن جيان وسي رهيا هئا ، ڏڪندڙ ڪياڙي ڏڪائيندي ڏندن مان زوريءَ زبان کي اڪلائيندي چيومانس ته توهان حالتن آڏو هيڻان ٿي ، هڙئي هٿيار ڇو ڦٽا ڪيا ؟

چيائين مان پنهنجن مٽن مائٽن، سان هر ويڙهه وڙهي ، پر هاريل جا، هاريل رهجي ويس ، مجبورن هر هڪ خوشيءَ کي، الوداع چوڻو پيو . ۽ ڏکن جي ڏيهه کي سورن جي سليڪشن ڪرڻي پئجي وئي.

جڏهن مون کي هر شي ويندڙ محسوس ٿي، تڏهن پٿر دل تي رکي چيومانس ته ٺيڪ آ اوهان کي خدا نئون نڀاءُ بخشي ڏئي . شال اوهان جو گهر ۽ ور شاد آباد رهي. پر مان اڪيلائپ ۽ اونداهين جو انور بڻبس .

جيئن اوهان مونکي الوداع چئو ٿا ، تيئن مان به ڪنهن جي نڪاح ۾ نه ايندس ، نڪاح کي اڄ اوهان آڏو الوداع ٿو چوان .

اوهان کي CSS   آفيسر ٿيڻو آ ؛- پرهه دريءَ ڏانهن نهار ڪندي چيو . ۽ ها . ائين انهن روهڙي ۽ سکر ۾ مون سواءِ سکڙو چوراهن ۽ چونڪن تي نه وڃجاءِ . چري چاهت ياد ايندئي ته چريو ٿي پوندين !!!

در اصل انور!  اسان سنڌين جا ور ماروٽ ، پفاٽ ۽ سوٽ عمومن ٿيندا رهندا آهن . مان جنهن پفاٽ جي نڪاح ۾ اچان پئي ان جون يوڪي ۾ “يارڙيون ”  کوڙ آهن ۽ مون کي لڳي ٿو ٻارن جي گولر ڏئي ، هڪ ڏينهن هو به مون کي الوداع چئي ڇڏيندو .

مان چيومانس پرهه CSS  جا ڪتاب هاڻي پاڻ کان پڙهيا ڪون ٿيندا .

جڏهن دل ئي نه رهي ته دماغ ڪهڙي ڪم جو رهندو ، منهنجو سارو جسم ڏڪي رهيو هو ، مون ڏٺو ته پرهه ٻئي هٿ پنهنجي منهن کي ڏئي اوڇگارون ڏيڻ لڳي . گاڏيءَ ۾ ويٺل مسافر اسان ڏانهن، متوجه ٿي ويا . ڪن عجب سان ڏٺو، ڪن حقارت سان ، ڪن جو نظرون چَٿرون ڪرڻ لڳيون ڪي ڏکويل ٿي رهيا هئا ۽ وري ڪي کلي رهيا هئا . مان گاڏيءَ مان نڪري پليٽ فارم تي پرهه جي دريءَ ۾ بيهي رهيس . ٽرين جي گهنٽي وڄڻ لڳي ، مون پرهه کي چيو جڏهن ٻارن جي گولر وٺي UK   مان واپس اينديهءَ تڏهن به مان اوهان کي خوش ٿي جيءَ ۾ جايون ڏيندس ، پرهه پنهنجي ٻانهن تي ڪنڌ رکندي چيو. تڏهن پاڻ پيريءَ ۾ پير پائي، جوانيءَ کي الوداع چئي چڪا هونداسين.

ٽرين جي آخري سيٽي وڄڻ سان، ٽرين ٿورو چرڻ لڳي ۽ مان پرهه جي دريءَ سان دل جي تيز ڌڙڪڻ تي ، ٽرين جي الوداعي کڙڪن تي هلڻ لڳس .

پرهه چيو بس هاڻي بيهي رهو ڪٿي ڪري نه پئو . انور پنهنجو پاڻ سنڀال ۽ پڻ مون کي دعائن ۾ ياد ڪجاءِ . مون کي معاف ڪجاءِ . مان تو سان نڀاءُ نه ڪري سگهيس . الوداع - انور الوداع چوندي رهي. ٽرين پنهنجي فل اسپيڊ پڪڙي وئي مان ڪرندڙ قدمن سان ٽرين ڏانهن ڏسندو رهيس جيڪا منهنجي اکين کان اوجهل ٿي الوداع چئي چڪي هئي .