هن حسين دنيا کي، وڌ رنگين ڇون ڪجي ـ حڪيم پريم چاندواڻي

هڪڙي آهي ٻاهر جي دنيا ۽ ٻي آهي اندر جي دنيا۔ جڏهن اندر جي دنيا خوشگوار هوندي آهي تڏهن ئي ٻاهر جي دنيا بہ وڻندي ۽ رنگين لڳندي آهي۔ ٻي صورت، دنيا تہ ڇا پنهنجو گهر ۽ ٻار بہ ناهن وڻندا۔ تنهنڪري سڀ کان وڌيڪ اهم ۽ لازم آهي اندر جي دنيا کي خوشگوار بنائڻ۔ منهنجي سوچ مطابق اهو شخص ذهني مريض آهي، جيڪو جنگ جدل، مار ڌاڙ، ۽ دنيا جي تباهي چاهي ٿو۔ با شعور ۽ اهل دل شخص ڪڏهن بہ دنيا جي يا ڪنهن هڪ فرد جي تباهي نہ چاهيندو۔ اچو تہ پنهنجي دلين ۽ نيتن کي پهريان ٺيڪ ڪريون پوءِ دنيا جهان جو فڪر ڪيون۔ ٻي صورت ۾ نمائش جي خيرخواهي سڀ ڏيکاءِ برابر ئي هوندي۔ 

دنيا هڪ اهڙو آئينو آهي، جنهن ۾ هر ماڻهو پنهنجي رنگ، پنهنجي رويي، پنهنجي ذهني مزاج ۽ پنهنجي اخلاق جي عڪاسي ڪري ٿو. ڪجهہ ماڻهو ان آئيني ۾ اداسيءَ جون ڪاريون لڪيرون ڇڏي وڃن ٿا، تہ ڪي وري پنهنجن عملن، اکين ۾ ۽ لفظن سان اُميدن جا نوان رنگ ڀرين ٿا. شاعر جو اهو شعر:

هن حسين، دنيا کي،

وڌ رنگين ڇون ڪجي۔

دراصل انسان کي ياد ڏيارڻ جي شعوري ڪوشش آهي تہ دنيا جي رنگن جو دارومدار اسان جي پنهنجن روين، فيصلن ۽ ارادن تي آهي.

اسان وٽ رڳو هڪ زندگي آهي، جيڪا وقت جي لهرن ۾ آهستي آهستي وهندي ٿي وڃي. ان وهڪري اندر جڏهن انسان محبت، همدردي ۽ سهڪار جا رنگ ملائي ٿو، تڏهن زندگي نہ فقط پاڻ لاءِ پر ٻين لاءِ بہ حسين بڻجي وڃي ٿي. دنيا جون رونقون ڪنهن عظيم ڪارنامي سان نہ، پر ننڍن سادن عملن سان وڌنديون ۽ بهتر ٿينديون آهن۔ ڪنهن جي دل نہ ڏکائڻ، ڪنهن جو ڏک ٻڌي، ان کي همت ڏيڻ، ڪنهن جي سٺي رويي تي هڪ سچي مرڪ مرڪڻ، ڪنهن ضرورت مند کي بنان غرض جي مدد رسائڻ، اهي سڀ انسانيت جا رنگ آهن، جيڪي هن دنيا کي وڌيڪ خوبصورت ۽ حسين بڻائن ٿا.

اڄ جو دؤر ظاهر پرستيءَ جو دؤر آهي، جتي ماڻهو گهرن کي سينگارين ٿا پر دلين کي وسارين ٿا، جائين کي رنگين ڪن ٿا پر جذبن کي وسارين ٿا، پنهنجي سوشل تصويرن ۾ مرڪ رکن ٿا پر اندر جي ويرانين کي لڪائين ٿا. اهڙي ماحول ۾ شاعر جو پيغام هڪ تازي هوا جي جهونڪي جهڙو وڻندڙ آهي، جيڪو ٻڌائي ٿو تہ اصل سينگار ٻاهرين شين ۾ نہ، پر انسان جي نيتن، عملن ۽ ادائن ۾ آهي.

جيڪڏهن اسان هن دنيا کي واقعي وڌيڪ خوبصورت ۽ رنگين ڏسڻ ۽ بهتر ڪرڻ چاهيون ٿا تہ پوءِ پهريون قدم پاڻ کان ئي کڻڻو پوندو. دلين ۾ موجود رنجشن جا ڪارا بادل هٽائڻا پوندا، نفرت، حسد ۽ ڪيني جا رت سان رڱيل رنگ ڌوئڻا پوندا. محبت، امن، عزت ۽ رواداريءَ جا رنگ ئي آهن، جيڪي دلين کي روشن ۽ سماج کي مستحڪم بڻائين ٿا. انسان جڏهن پنهنجي اکين ۾ چاهت ۽ سڪون جي چمڪ آڻيندو، تہ دنيا پاڻمرادو رنگين ٿي ويندي۔

سماج ۾ ڪيترائي ماڻهو ملندا، جيڪي هر ڳالهہ ۾ خامي ڳوليندا آهن، هر ڪم ۾ غلطي ڏسندا آهن، هر خوشيءَ ۾ بہ ڪنهن نہ ڪنهن درد جو پهلو ڪڍندا آهن، اهي ماڻهو نہ تہ دنيا کي رنگين بڻائن چاهن ٿا، نہ ئي پاڻ رنگين ٿي سگهندا آهن. ٻئي پاسي، ڪجهہ ماڻهو اهڙا بہ ملندا جيڪي پنهنجي مسڪراهٽ سان موسم بدلائي ڇڏيندا آهن، پنهنجن نرم لفظن سان، رنجيدہ ۽ ڪاوڙيل دلين کي ٿڌو ڪري ڇڏيندا آهن، ۽ پنهنجي محبت سان اونداهن رستن کي بہ روشنيءَ ۾ بدلائي ڇڏيندا آهن. اهي ئي آهن دنيا جا اصل بهترين ۽ لاجواب رنگ ساز، جن جي روح مان خوشين جو نور نڪري ٻين تائين پهچندو آهي.

زندگيءَ جو حسن انهيءَ امر ۾ آهي تہ انسان قومي، سماجي يا ذاتي تڪرارن بدران هڪٻئي جي خوشين کي وڌائي، غمن کي گهٽائي، ۽ سماج اندر اعتماد جي خوشبوءَ ڦهلائي. جڏهن هڪ فرد خوش ٿيندو آهي، تہ ان جي خوشي ٻين تائين منتقل ٿيندي آهي، جڏهن هڪ ماڻهو شڪر گذار بڻجي ٿو، تہ سماج ۾ نفرت جي جڳهہ قبوليت وٺي ٿي. دنيا جي حسن جو راز ساڳين ڳالهين ۾ لڪل آهي، جنهن رنگ جي عينڪ پائبي، دنيا ۾ اهو ئي رنگ نظر ايندو.

مرڪزي خيال: دنيا جو حسن اسان جي پنهنجن روين، عملن ۽ نيتن ۾ لڪل آهي. محبت، رواداري، همدردي ۽ اخلاق جا رنگ ئي دنيا کي وڌيڪ رنگين بڻائي سگهن ٿا.

حاصلِ مقصد: جيڪڏهن اسان هن دنيا کي وڌيڪ خوبصورت ۽ رنگين ڪرڻ چاهيون ٿا تہ پهريون رنگ پنهنجي دل کي پاڪ ڪرڻ آهي، دل ۾ نيڪيءَ جو رنگ ڀريون، نرم رويا روا رکون، سچي محبت ڪيون، ۽ انسانيت جو رنگ اپنايون. اهڙيءَ ريت جڏهن هر ماڻهو بدلجي ويندو، تہ دنيا پاڻمرادو بدلجي ويندي۔

سدا امن امان، آشتي،

خوش رهي، سرشتي۔

جي اندر جي دنيا، بهتر هوندي، ٻاهر جي دنيا، پوءِ ڏاڍي وڻندي۔