ارڙھين صدي جي دور کي
يورپ جي تاريخ اندر نئين سجاڳي (The age of Enlighment) جو دور چيو وڃي ٿو, ڇاڪاڻ تـ ھي اھو زمانو ھو
جنهن ۾ يورپ جي افق تي ڇائنيل ڪليسائي تسلط جي ھڪ ھزارين سالن واري اونداھي دور (Dark age) جو خاتمو ٿيو ھيو ۽ يونان جي زوال کان پوء ھڪ ڀيرو
ٻيھر يورپ عقلي طور تي سجاڳ ٿي علم جي نئين روشنين سان جڳ مڳائي اٿيو ھو٠
يورپ جي نئين سجاڳي واري زماني جي جيڪڏھن ڪا اھم ترين شخصيت
چئجي جنهن پنهنجي زماني ۾ پنهنجي خيالن جا گھرا ۽ اڻ
مٽ اثر ڇڏيا آھن تـ ان حوالي سان اسان سڀني جي ذھنن تي ھڪ ئي عظيم شخصيت جو عڪس تري ايندو, سو آھي والٽيئر! ڇو تـ نئين سجاڳي جي تحريڪ جو روح روان والٽيئر ئي اھا حستي آھي جنھن يورپ اندر پنھنجي لکڻين وسيلي
نئين شعور جي جوالا جوائي ادب, آرٽ, شاعري, سياست, تنقيد, ڊرامي, مزاح نگاري
۽ ناولن ذريعي سجاڳيء جو سڏ ڏنو ۽ يورپي سماج جي پٺتي پيل روايتي اخلاقي قدرن کي
تنقيد جو نشانو بڻايو٠
والٽيئر ترقي پسندي, انساني حقن جو پرچارڪ ۽ عقل جو علمبردار
ھڪ اھڙو مبلغ ھو جنهن قدامت پرستيء تي ڇتا حملا ڪيا ۽ پنھنجي تنقيدي قلم جي تيز ڌارا
سان بادشاھي تخط ۽ تاج کي لوڏي ڇڏيو٠(ياد رھي تـ والٽيئر ۽ روسو ئي اھي مفڪر ھيئا جن جي لکڻين سان عظيم فرينچ انقلاب بربا ٿيو ھو, جنھن لاء خود فرانس
جي بادشاھ لوئي چيو ھو تـ مون کي والٽيئر ۽ روسو جي لکيڻ ٻوڙي ڇڏيو) اھو ئي سبب آھي جو ھن جي عقيدي تي عقل کي ترجيح ڏيڻ واري
اڻمٽ خيالن کيس ارڙھين صدي جي سڄاڻپ ۽ انساني تاريخ جو امر ڪردار بڻائي ڇڏيو٠
ھونئين تـ والٽئير گھڻو ڪجھ لکيو ۽ پنھنجي سموري زندگي ڪليسا جي
مذھبي مھندارن توڙي رياستي جبر خلاف بغاوت جو جھنڊو بلند ڪندو رھيو پر سندس عقل کي
عقيدي تي ترجيح ڏيڻ واري خيالن جو آئيني دار جڳ مشھور ناول ڪئنڊيڊ آھي٠
والٽيئر پنهنجو ھي ناول 65 ورھين جي ڄمار ۾ 1759ع ڌاري
ان واقعي کان متاثر ٿي لکيو ھو جڏھن اسپين جي شھر لزبن ۾ عيسائي عيد جي موقعي تي خوفناڪ زلزلو آھيو ھو ۽ ھڪدم ٽيھ
ھزار ماڻھو اوچتي بي رحم موت جو خاڄ بڻيا ھئا٠ ان دل سوز حادثي جو والٽيئر جي دل ۽ ذھن تي اھڙو تـ گھرو اثر ٿيو جو ھن ان
واقعي تي ھڪ طويل "لزبن نظم" لکيو, جنهن ۾ ھن مذھبي مھندارن جي سڀ ڪجھ
ٺيڪ آھي واري ان تعليم تي تنز ڪيو جنهن ذريعي ھو ايامن کان وٺي سادي ۽ اٻوج خدا جي
خلق کي اھو باور ڪرائيندا ٿي رھيا تـ دنيا ۾ سک جي تلاش ۽ جستجو اجائي آھي ۽ خدا جي طرفان ڏک سندن گناھن جي خدا
طرفان مليل سزا ۽ عذاب آھن, تنھنڪري ھن دنيا ۾ تبديلي جي سوچ رکڻ ۽ ڳالھ ڪرڻ ئي اجائي آھي, جيڪو بـ سندن ڳالھين ۾ شڪ ڪندو اھو عظيم گناھ
جي مترادف ھوندو٠ ھن سوال اٿاريو تـ," سڀ شيء جو مالڪ ۽ خالق خدا يا تـ ڏک کي
روڪي سگھي ٿو, پر روڪڻ نـ ٿو چاھي, يا روڪڻ چاھي ٿو پر روڪي نٿو سگھي!" ھن جي
ان تنزيـ سوال تي مذھبي ديني عالمن ۽ عيسائي پادرين طرفان اھو موقف اختيار ڪيو تـ, اھو واقعو
انسانن کي سندن گناھن جي نتيجي ۾ خدا طرفان مليل سزا آھي٠ مذھبي ماڻھن جو اھو موقف
تـ ھيو ئي پر ان وچ ۾ وڏي ڳالھ اھا ٿي تـ مشھور فطرت
پسند فلسفي روسو بـ اھو چيو ٿي تـ , اسريل تھذيبي زندگي ئي انسان کي تباھي جي ڪناري تي پھچايو آھي, تنھنڪري
کين فطرت طرف واپس موٽ کائڻ گھرجي ۽ کليل آسمان ھيٺ رھڻ گھرجي, جنهن جي ھيٺان
انسان اوائلي دور ۾ رھندو ھو, ان ڏس ۾ سندس دليل ھو تـ جيڪڏھن
تھذيبي دور ۾ انسان وڏن ۽ ڳتيل شھرن ۾ نـ رھي ھا تنھن ھوند ايتري تباھي ئي نـ ٿئي ھا٠ اڻ سڌي طرح روسو جي موقف بـ ڪليسائي پادرين جي موقف جي پٺڀرائي ڪئي ٿي, اھي ٻئي موقف ئي ھئا جن جي رد عمل ۾ والٽيئر ھيء ناول لکڻ تي مجبور ٿيو٠
ڪئنڊيڊ ھڪ فنٽيسي ناول آھي, جنهن ۾ والٽيئر پنهنجي ڪردارن جي مقالمن جي ذريعي انھن ديني پادرين
تي تنز ڪيو آھي, جيڪي ڏکن سان ڀريل دنيا ۾ ۽ ڏتڙيل سماجي حالتن ھوندي دنيا کي بھترين
امڪاني دنيا جو درجو ڏيندي ھر معاملي ۾ "سڀ ڪجھ ٺيڪ آھي" واري مذھبي
فلسفي جو راڳ آلاپيندا رھن ٿا٠
ھن ناول جو مرڪزي ڪردار
ڪئنڊيڊ نالي بدنصيب نوجوان آھي, جيڪو ھڪ اميرزادي سان
محبت ڪرڻ جي پاداش ۾ ملڪ بدر ڪيو وڃي ٿو ۽ اتان نڪرڻ کانپوء ھو طرح طرح جون مصيبتون
سھندي ۽ ڀوڳنائون ڀوڳيندي ڏکن ڀري زندگي گذاري ٿو٠ جڏھن تـ ٻيو اھم ڪردار ڪينڊيڊ جي
فلسفي استاد پادري پئنگلاس جو آھي, پئنگلاس جي ڪردار ۾ ھڪ اھڙو فلسفي ڏيکاريو ويو آھي
جيڪو ھن دنيا کي بھترين امڪاني دنيا جو درجو ڏيندي ھر ڳالھ جي بري نتيجي کي ڪنهن نـ
ڪنهن چڱائي سان وابستـ ڪندي چوي ٿو تـ دنيا ۾ ڪا بـ اھڙي شيء
ڪونھي جيڪا خدا طرفان بغير ڪنهن مقصد جي ٺاھي وئي ھجي, ھو پنهنجي انھن ڳالھين جو ناول جي شروعات
کان وٺي آخر تائين پرچار ڪندي نٿو ٿڪجي ۽ چوي ٿو تـ, جنهن فقط ائين چيو تـ "سڀ ڪجھ ٺيڪ آھي" سي گمراھ آھن,
کين ائين چوڻ کپي تـ, "سڀ ڪجھ ٺيڪ آھي ۽ بھترين مقصد
خاطر آھي"٠ ھن جي ڪردار ۾ والٽيئر مذھبي مھندارن جي پت واھکي ڪئي آھي تـ ڪيئن مذھبي ملن, پادرين ۽ پنڊتن جي تعليم جو سڄو زور
عمل بدران انتھاپسندي جي حد تائين سکڻي ڳالھين تي ھوندو آھي٠
ناول جي آخر ۾ ڪئنڊيڊ ۽ پئنگلاس دنيا جھان جون مصيبتون سھندي آخر ڪار لزبن
پھجن ٿا جتي ھڪ خوفناڪ زلزلو تباھي مچائي ٿو ۽ ھزارين ماڻھو مري وڃن ٿا, پر زلزلي
باوجود ھي ٻئي ڄڻا ڪنهن نـ ڪنهن ريت بچي وڃن ٿا٠ ناول جي آخر تائين پئنگلاس مذھبي اميد پرستي جون ڳالھيون ڪندي ڏيکاريو
ويو آھي٠
"ھن (پينگلاس) وري وري ۽ ھر موقعي تي ڪئنڊيڊ کي ھيئين پيئي چيو تـ : سڀئي امڪاني جھان بھترين جھان آھن٠٠٠٠انھن جون سڀ
ڳالھيون ھڪ ٻئي سان ڳنڍيون پيون آھن٠٠٠٠ جيڪڏھن توھان کي٠٠٠٠ انھيء خوبصورت قلعي
مان٠٠٠٠ لتون ھڻي ٻاھر نـ ڪڍيو وڃي ھا ۽ مصيبتون نـ سھو ھا تـ تنهن ھوند توھان سان
ھي ھي چڱايون نـ ٿين ھا ۽ کيس سمجھائي ٿو تـ تو جيڪي بـ مصيبتون ڏٺيون آھن انهن ۾ تنھنجي
ڀلائي ۽ بھتري ھئي٠
جنهن تي ڪئنڊيڊ کيس جواب ڏئي ٿو تـ:" اھا ڏاڍي سٺي ڳالھ ڪئي اٿو٠ ۽ اھا سڄي سچ بـ ٿي سگھي ٿي, پر ٻيون ڳالھيون
ڇڏي, پھرين اچو تـ ھلي پنهنجو باغ پوکيون٠"
ھنن آخري سٽن ۾ والٽيئر غير عملي مذھبي ڳالھين کي رد ڪندي ان نتيجي تي
پھتو آھي تـ ٻيون سڀ ڳالھيون ڀلي ئي ڪريو, پر انسان جو ڏکن ۽ تڪليفن کان آجھپو رڳو
ان صورت ۾ ئي ممڪن آھي تـ انسان پنھنجو مقدر پاڻ پنھنجي عمل ذريعي تبديل ڪري پيڙائن کان مڪتي ماڻي ۽ امن واري زندگي گھاري٠ پر امن
واري ماڳ تي انسان رڳو ان صورت ۾ ئي پھچي سگھي ٿو جڏھن ھو انڌي عقيدي پرستي, وھم
پرستي ۽ مذھبي انتھاپسندي کان ڇٽڪارو حاصل ڪري عقل جي واٽ وٺي ٿو ۽ ان عقل ذريعي
نيون واٽون گھڙي ٿو, جئين لطيف چيو آھي٠
اوڪو ٻيو فھم جنهن سان
پسجي پرين
اوڪو ٻيو فھم واري واٽ
ڪھڙي آھي؟ اھا آھي, ٺلھي ڳالھين ۽ لفاظيء کي ڇڏي عمل جي واٽ تي ھلڻ, ماڻھن جي
لتاڙيل دڳن کي ڇڏي نئين ۽ تعميري سوچ سان دنيا کي تبديلي ڪرڻ٠